21 Janar, 1417: Një Dimër i Gjallë në Krujë

Era e ftohtë e janarit depërton nëpër çarje të mureve të kështjellës, duke i dhënë një ngjyrë blu të zbehtë dëborës së rënë mbi kodrat përreth. Zjarri në oxhak është shoqëruesi im më i mirë këto ditë, duke luftuar me sukses të pakët të ftohtit që përpiqet të depërtojë thellë në eshtrat e mia. Më duket sikur dëgjoj jehonën e betejave të vjetra, të tregimeve të babait tim, Gjon Kastriotit, për luftëtarë të tjerë, për kohë kur uji i gjakut rrjedhte më shumë se uji i shiut.

Sot, duke e parë këtë peizazh të mbuluar me dëborë, mendoj për gjithçka që ka ndodhur gjatë këtyre viteve të fundit. Më kujtohet mirë festa e kurorëzimit tim, më kujtohen ceremonitë e gjata e të mërzitshme, të mbushura me fjalë të mëdha dhe premtime të mëdha, të cilat, në thelb, do të thoshin se unë i përkas familjes Kastriot. Më kujtohet gjithashtu shpërndarja e vëmendjes, dhuratat e çuditshme nga njerëz të çuditshmer, djem e vajza me sy të mëdhenj dhe plot çudi, që shikojnë një djalë të ri si unë.

Më kujtohet kur u nisëm për në Stamboll. Një udhëtim i gjatë e i lodhshëm, përgjatë rrugëve të paasfaltuara, midis malësive dhe fushave. Më kujtohet ndjesia e frikës dhe e paditurishëm në sytë e nënës sime, Vojsavës, kur ne u ndamë nga familja e saj, nga bota e saj. Por gjithashtu kujtoj dhe krenarinë e babait tim, sytë e tij të kaltër të mbushur me shpresë dhe me synime të mëdha. Ai shpesh më tregonte për osmanët, për fuqishmërinë e tyre të madhe, por edhe për dobësitë e tyre.

Më kujtohet Stambolli, një qytet i gjigant, i mbushur me ngjyra të ndryshme, zëra e aromë. Pallatet e mëdha, xhamitë e shumta, tregjet e mbushura me mallra të çuditshme dhe njerëz nga vende të largëta. Një botë e plotë e panjohur për një djalë të ri si unë. Kam përdorur çdo minutë të kohës që kisha aty për të mësuar, për të parë e për të dëgjuar. Kam përjetuar çdo lloj ndjenje, nga admirimi deri tek frika, nga ngazëllimi deri tek trishtimi. Gjithashtu, kam përjetuar nga afër intrigat e oborrit osman, intrigat e pasionit e të ambicies së madhe të disa figurave.

Më kujtohet edhe edukimi im atje. Kam studiuar shumë. Gjuhët, historinë, taktikat ushtarake, gjithçka. Kur isha i ri, e pëlqenin lojërat, por tashmë kisha kuptuar se jeta nuk është lojë. Kisha kuptuar se ishte puna, përparimi e luftat ato që do të mbetej në memorie. Kisha kuptuar se duhej të isha i fortë, jo vetëm fizikish, por edhe mendërisht.

Por kjo periudhë e studimeve të mia në oborrin osman nuk ishte e lehtë. Ishte një botë e mbushur me rreziqe, ku çdo hap mund të ishte i fundit. Traditat e tyre të çuditshme, ushqimet e tyre të papëlqyera, por edhe veshjet e tyre, ngjyrat e tyre. Por unë përshtatesha gjithmonë më shpejt se të tjerët. Por mbi të gjitha, ishte mungesa e shtëpisë, e familjes sime, që më dhembte më së shumti. Letra nga babai im ishin gjëja që më mbanin të fortë, letra që më mbushnin me shpresë dhe me dëshirën për t’u rikthyer në atdhe.

Tani, këtu në Krujë, në këtë dimër të ftohtë, ndiej një ndjenjë të pazakontë, një ndjenjë të re. Një përzierje emocionesh, midis nostalgjisë për kohën e kaluar në Stamboll dhe dëshirës për të ndërtuar një të ardhme të shkëlqyer për vendin tim. Unë e ndiej barrën e përgjegjësisë, barrën e të qenurit një Kastriot, një shqiptar. E di se një ditë do të duhet të luftoj për vendin tim, për popullin tim. E di se rruga nuk do të jetë e lehtë, por unë jam i përgatitur. Unë jam Gjergj Kastrioti, dhe unë do të luftoj për çlirimin e Shqipërisë. Kjo është e vetmja gjë e rëndësishme. Kjo është e vetmja gjë që ka rëndësi.

Dhe ndërsa flaka e zjarrit ndriçon fytyrën time të lodhur, unë mendoj se kjo është vetëm fillimi. Fillimi i një rruge të gjatë dhe të vështirë, por një rruge që çon drejt lirisë. Fillimi i një legjende.